იყო და არა იყო რა, იყო ერთი მშვენიერი დედამიწა, რომელიც პაწაწინა კუნძულივით იყო ამ უსასრულო სამყაროში.

ამ „კუნძულზე“ საოცარი არსებები ცხოვრობდნენ. საოცრები ბევრი მიზეზის გამო იყვნენ. ჯერ ერთი, მაგნიტურები იყვნენ, ყველას პატარა, მაგრამ უმძლავრესი მაგნიტი ედო თავში და რასაც კი გაიფიქრებდნენ, ყველაფერი მაშინვე, თავისი ფეხით მოუცუხცუხდებოდათ ხოლმე.

მეორე კიდევ, იმით იყვნენ საოცრები, რომ ყველაფერს სწვდებოდნენ – მეზობელ გალაქტიკებსაც კი, ყველაფერზე ფიქრობდნენ, ყველაფერი იცოდნენ საკუთარი თავის გარდა. წარმოიდგინეთ, მაგნიტურები რომ იყვნენ, ესეც კი არ იცოდნენ.

მაგრამ ყოველთვის ასე კი არ იყო. ოდესღაც, ძაააალიან დიდი ხნის წინ, ადამიანები იცნობდნენ და ხედავდნენ საკუთარ თავს, იცოდნენ სამყაროს კანონები და ცხოვრობდნენ ბედნიერად.

და რატომ გახდნენ ასეთი რაღაცნაირები – თითქოს დაბრმავდნენო თვალით და გონებით?

იმიტომ, რომ ოდესღაც ავი ჯადოქრები ცუდად ეხუმრნენ და მრუდე სარკეები დაურიგეს ყველას საჩუქრად. ხომ გაგიგიათ, მუქთა კუბოშიც ჩაწვებაო… ასე მოუვიდათ ადამიანებს, რადგან მუქთა იყო ეს სარკეები, ზიდეს და ზიდეს სახლში.

ამ სარკეში ვინც იხედებოდა, ყველა… თითქმის ყველა ხედავდა საწყალ, ტანჯულ, უბედურ, საცოდავ, არასრულყოფილ არსებას, რომელიც მარტო სიბრალულს და ზოგჯერ ზიზღსაც კი იწვევდა მათში თავისი უსუსურობით.

გადიოდა ასწლეულები, ათასწლეულები და ადამიანები ისევ იყურებოდნენ სარკეში, ისევ ხედავდნენ საცოდავ საკუთარ თავს და ისევ იტანჯებოდნენ თავისი სიპატარავით.

არადა, მაგნიტი ქონდა ყველას ისეთი, მთებს გადმოდგამდა…

მაგრამ ვიღას ახსოვდა მაგნიტი.

რას და მიხვდნენ, რომ ადამიანები ჯადოქრებზე მეტი ჯადოსნები იყვნენ ამ თავისი მაგნიტის წყალობით, განსაკუთრებით, ქალები. ისე, სიმართლე რომ ვთქვათ, ეს სულაც არ იყო ხუმრობა, ჯადოქრებმა რეალურად აურიეს ადამიანებს მზერაც და გონებაც და დაავიწყეს საკუთარი ძალა.

მიგანქააარდი, მიგანქაარდი, შენ არ გეღირსოს საკუთარი თავის სიყვარული…

შენ ვერ დაინახო ვერასოდეს შენი სილამაზე…

შენ არ გეღირსოს შენი ნამდვილი ძალის შეგრძნება…

შენ ვერ დაინახე ვერაფერი კარგი ამ ქვეყანაზე…

ამატებდნენ და ამატებდნენ ჯადოქრები თავიანთ „შელოცვას“. ვითომ ხუმრობდნენ, სინამდვილეში, თავს იზღვევდნენ – ადამიანებსაც თუ ეცოდინებოდათ, რა მაგრები იყვნენ, ჯადოქრებს ვინღა დაუჯერებდა და მაშინ მათ არსებობას რაღა აზრი ექნებოდა?

განსაკუთრებით ქალებს ერჩოდნენ, მიხვდნენ, რომ ისინი იყვნენ მათი რეალური მოწინააღმდეგეები, იმიტომ რომ კაცებს ძალიან მიწიერი რაღაცეები აინტერესებდათ ძირითადად და ქალები კიდევ სულ დაფრინავდნენ, სულ მიედმოედებოდნენ და ხან სად იჭრებოდნენ ჯადოქრების კომპეტენციაში და ხან – სად. 😊

თანაც კარგად ესმოდათ ერთი ჭეშმარიტება ბოროტებს: თუ ქალი ბედნიერია, ოჯახიც ბედნიერია. ამიტომ იმდენი ქნეს, რომ ქალები სულ „მიაჩმორეს“ ისე, რომ ვისაც არ დაეზარებოდა, ყველას მათი დაჩაგვრა შეძლებოდა. მოკლედ, მსხვერპლად აქციეს.

წყევლამ ყველაზე ერთნაირად არ იმოქმედა, ყველაფერი ინდივიდუალურია, მაგრამ საერთო ჯამში, დიიიდი ხნით მიაძინა დედამიწაზე სიხარული, ხალისიც სადღაც გაქრა, ბედნიერება საერთოდ სხვა გალაქტიკაში „გადასახლდა“, აქ რა დამრჩენიაო.

ჰოდა, დაბორიალობდნენ ლანდებივით დედამიწაზე ადამიანები და თვალის გახელას ვერ ასწრებდნენ, რომ უკვე უხუჭავდნენ.

რასაკვირველია, ხანდახან ვიღაც იღვიძებდა, ვარსკვლავივით ჩაიქროლებდა და ბრწყინვალე კვალს ტოვებდა, მაგრამ ესენი ერთეულები იყვნენ.

ასე „მოათვინიერეს“ ჯადოქრებმა ადამიანები, ქალებს ხომ საერთოდ, უკაცრავად გამოთქმისთვის და დედა უტირეს, სულ ყელზე თოკგამობმულივით ატარეს საუკუნეები.